پس از آنکه پيشويان هدايتگر ، طي گذشت دو قرن و نيم از عمر رسالت پس از پيامبر (ص) احکام و شرايع دين را تبيين کرده بودند ، و پس از آنکه برگزيدگان امت از طريق جانشينان معصوم پيامبران ، پرچم آنها را بر دوش گرفتند و ريشه هاي شناخت و معرفت الهي در جان هزاران هزار نفر استحکام پذيرفت ، و از پس آنکه جريان مکتبي وظيفه انقلاب بر ضد ستم و طغيان را عهده دار گرديد و در برابر انحرافات اساسي در دين قد علم کرد ، خداوند براي ولي الله اعظم حضرت حجت بن الحسن (ع) غيبت صغري را مقدر فرمود . اين غيبت از سال 260 هـ . ق تا سال 329 هـ . ق به طول انجاميد . در طي اين مدت عده اي به نام وکيل ، پل ارتباطي ميان امام و شيعيان بودند . اينان عبارتند از :
1- ابو عمرو عثمان بن سعيد . وي وکيل امام حسن عسکري (ع) بود و پس از درگذشت آن بزرگوار نايب امام حجت گرديد .
2- پس از وفات عثمان در سال 266 هـجری ، امام حجت فرزند وي ابو جعفر محمد بن عثمان را نايب خويش قرار داد . مدت نيابت محمد 38 سال بود .
3- پس از محمد بن عثمان ، حسين بن روح به نيابت رسيد . او که از سال 304 هـجری ، بدين سمت منصوب شد براي مدت 22 سال از جانب امام به عنوان مرجع شيعيان عمل مي کرد .
4- پس از آنکه حسين بن روح ، نداي پروردگاراش را اجابت گفت . امام (ع) ، علي بن سمري را به عنوان جانشين او تعيين کرد . علي بن محمد سه سال در اين منصب باقي ماند و چون وفاتش نزديک شد ، از آن حضرت درباره کسي که پس از وي بايد جانشين شود پرسش کرد . اما آن حضرت به وي آگهي داد که پس از وفات او دوره غيبت صغري نيز به پايان مي رسد .
در طول سالهاي غيبت صغري چهار فقيه بزرگ ياد شده ، به نيابت از امام نقش رهبري را ايفا مي کردند و چه بسا اين مدت براي تربيت امت براي گزينش رهبران خود در دوره غيبت کبري از ميان فقها ، کساني را که از نظر خصوصيتها به نواب اربعه بيشتر نزديک باشند ، کافي بوده است .
چرا که ضروري بود امت از ميان فقهاي عادل و راسخ در دانش اهل بيت ، و زاهد در دنيا و کساني که تبلور تعاليم مکتب هستند ، بتواند کسي را برگزيند . شايد حکمت اين امر در اين نهفته باشد که ارتباط الهي از وحي به وصايت (امامت) و از آن به نيابت خاصه و پس از آن به نيابت عامه ، درجه بندي مي شود .
روزگار پيامبر بزرگ اسلام (ص) ، روزگار وحي است که شاهد ماجراهاي عظيمي است . پس از آنکه کار تبليغ رسالت کامل شد ، ائمه (ع) مامور اين وظيفه شدند که آيات متشابه قرآني را تفسير کنند . چرا که مردم خود مي بايست مستقيما به آيات محکم رجوع مي کردند . اين نکته خود گامي پيش برنده در راه برخورد با وحي تلقي مي شود .
در روزگار امامت ، بسياري از دانشمندان مسلمان در پي فراگرفتن فقه ، همت گماردند تا آنجا که برخي از آنان از سوي ائمه مامور دادن فتوا شده بودند . بعد از اين دور ه، مرحله نيابت خاصه آغاز مي شود . مردم در اين مرحله وظيفه داشتند از طريق مراجعه به نواب اسلام (ع) و نه به صورت مستقيم ، آن چنانکه در روزگار امامت معمول بود ، با آن حضرت تماس بگيرند .
اما اکنون که عصر نيابت عامه است ، مسلمانان بايد به فقيهان عادلي که بنابر مقياسهاي عمومي ، به شايستگيهاي آنها شناخت پيدا کرده اند ، مراجعه کنند . اين شايستگيها از زبان ائمه (ع) براي مردم بازگو و تبيين شده است .
اگر چه ارتباط حجت الله با اولياي خدا به اشکال گوناگوني ادامه دارد ، ليکن اين امر در چهارچوب احکام ظاهري داخل نمي گردد . چون هيچ کس نمي تواند ادعا کند که نايب خاص امام است . حتي نمي تواند ادعا داشته باشد که با امام ارتباط مستقيم دارد و چنانکه کسي زبان به چنين ادعاهاي بگشايد مسلمانان خود بايد او را تکذيب کنند .
اگر چنين درجه بندي وجود نمي داشت ، امت با فاجعه اي واقعي روبه رو مي شد .
نظرات شما عزیزان:
اين مطلب را به اشتراک بگذاريد :
درباره وبلاگ
گفتم که از فراغت عمریست بی قرارم
گفت از فـــراق یاران من نیز بی قرارم
گفتم به جز شما من فریاد رس ندارم
گفتا به غیر شیعه من نیز کس ندارم
گفتم که یاوررانت مظلوم هر دیــارند
گفتا مرا ببینند مظلــــــــــوم روزگارم
گفتم که شیعیانت در رنـج و در عذابند
گفتا به حال ایشان هر لحظه اشکبارم
گفتم که شیعیانت جمعند به یاری تو
گفتا که من شب و روز در انتظار یارم
گفتم به شــــیعیانت آیا پیـــــام داری
گفتا که گفته ام من هر دم در انتظارم
گفتم که ای امامم از ما چرا نهانــــــی
گفتا به چشم محرم همواره آشکارم
گفتم به چشم انوار آیا که پا گـــذاری
گفتا که شستشو ده شایدکه پا گذارم
آمار
وب سایت:
